Ask Us!
University of Washington Libraries

Author, Poet, and Worker: The World of Carlos Bulosan

  • Read in English
  • Basahin sa Tagalog
  • Sojourners Seeking a Better Future

    The first Filipinos to settle in what is now the United States, came on Spanish galleons in the 1700s, but the major wave of immigration began after the United States took possession of the Philippines after the Spanish-American War (1898) and suppressed Philippine independence (1899-1902). During the period of US colonialism, teachers told young Filipinos that they were Americans, presenting them with an idealized vision of the American Dream. Limited economic opportunities and poverty due to economic underdevelopment forced immigrants to leave to pursue a better future: For centuries, the Philippines had been the colonial possession of Spain and the unequal social and economic relationship continued under U.S. rule. These factors helped inspire the second major wave of immigrants, beginning in 1906.

    This group was composed of different segments representing a cross section of class backgrounds, but the majority were single working class men. Smaller numbers were married and brought spouses or extended families, another small number were working class women, another portion were young male and female students, their educations subsidized by the Philippines government; others were students from prosperous families who funded their educations. Immigration continued throughout the 1920s and 1930s. By 1930, 110,000 Filipinos had come to Hawai'i and 40,000 to the U.S. mainland—mainly to California, Oregon, and Washington.

    The Filipinos of this generation were part of several major waves of workers to come from Asia to work in the American West. Under U.S. rule, Filipinos were considered U.S. "nationals"—and were exempt from United States laws that excluded previous waves of immigrants from Asia like Chinese and Japanese workers. Like generations of workers in the American West before them, the majority of Filipino immigrants worked in manual or migratory labor jobs, many in extractive industries such as agriculture and canning. Most working class immigrant Filipinos worked in domestic jobs or in agricultural or cannery labor on a seasonal migratory labor circuit that spanned the West Coast--from California to Oregon, Washington, and Alaska.

    Filipino Alaskeros (so called for the geographical location of their work) first came to Alaskan canneries in 1911. In the 1920s, exclusionary immigration laws went into effect that targeted other groups of Asian immigrants. Filipinos began to replace Japanese workers, who had previously replaced Chinese workers in the canneries. Initially, workers were recruited through labor contractors who were paid to provide a work crew for the summer canning season. The contractor, in turn, paid workers wages and other expenses. However, this system led to many abuses, corruption, and harsh working conditions that give impetus to the drive toward unionization. This system often required bribery to get jobs and involved favoritism, facilitating exploitation of workers at the hands of labor contractors and employers alike.

    These hopeful sojourners were confronted with a social and economic climate characterized by often-hostile European American citizens who used violence to intimidate immigrants, minorities, and unionizing workers. Local police and laws systematically discriminated against Filipinos and other minorities. Employers kept the workforce divided ethnically and thwarted unionization attempts to keep wages low and themselves in absolute control over the workplace. The labor system was racially hierarchical and ethnically segmented; white laborers occupied the top rung of the hierarchy; minority workers endured the harshest obstacles and the most exploitative working conditions. The situation was complicated and worsened by the Great Depression (1929), which flooded the market with unemployed workers--citizen and noncitizen alike--competing for the same jobs.


    As a direct reaction to these conditions, Filipino workers organized to protect themselves and improve working conditions and raise wages by forming labor unions and mutual aid societies on the West Coast. The Filipino Labor Union was formed by Filipino cannery workers in Seattle in 1933. Soon it changed its name to the Cannery Workers' and Farm Laborers' Union, Local 18257—part of the American Federation of Labor. One of the first goals of the union was to do away with the labor contractor system and to organize the workers in the cannery and agriculture industries to bargain collectively with their employers to improve wages and improve working conditions.

    Items in the PDF below include the 1) Immigration Record for the S.S. President Taft Documenting Carlos Bulosan's Arrival in the Port of Seattle, June 13, 1930; 2) Stockton City Directory page suggesting that Bulosan lived there in 1942 and worked as a field representative for American Philippine Foundation, Inc.; 3) The Seattle Times front page editorial published on June 15, 1930 - two days after Bulosan's arrival describing Filipino migrants as a "problem", illustrating the racism and hostility Bulosan would face in the United States; and 4) A close up image of the editorial piece.

    It appears you don't have Adobe Reader or PDF support in this web browser. Click here to download the PDF
  • Ang Mga Bisitang Naghahanap ng mas Mabuting Kinabukasan

    Ang mga unang Pilipinong tumira sa kasalukuyang Estados Unidos, sumakay sa pamamagitan ng mga Spanish Galleons noong daantaon 1700, nguni't ang pangunahing pagdating ng mga imigrante na nag-umpisa pagkatapos ng pagsakop ng U.S. sa Pilipinas pagkatapos ng Digmaang Espanyol-Amerikano (1898) at pagsugpo ng pagsasariling Pilipino (1899-1902). Habang sa Pananakop ng Amerikano doon sa Pilipinas, sinabihan ng mga guros ang mga kabataang Pilipino na naging Amerikano na talaga sila. Naganap na nila ang "American Dream." Napilitan ang pag-alis ng mga Pilipino dahil sa kakulangan ng pagkakataong ekonomiya at paghihirap, dahil sa hindi pag-unlad ng ekonomiya. Mga ilang daantaon, ang Pilipinas ay dating kolonya ng Espanya. Sa ilalim ng Pananakop ng Amerikano, itinuloy ang relasyong ekonomiya at sosyal na hindi pantay-pantay. Kinalabasan nito ang ikalawang pangunahing pagdating ng mga imigrante, noong 1906.

    Ang grupong ito ng mga imigrante ay nagbabahagi ng iba't ibang antas ng klaseng ekonomiya. Karamihan sa mga kasapi ng grupong ito ay ang mga manggagawang lalaking walang-asawa. May kaunting mga kasaping may-asawa at dala-dala rin ang kanilang mga pamilya. Ang iba pang mga grupo ay ibinabahagi ng mga trabahadora. Meron din ang mga kabataang estudyanteng lalaki at babae. Binayaran ng Pamahalaang Pilipino ang kanilang mga edukasiyon. Meron din iba pang mga estudyante na may mga mayamang kamag-anak na nagbayad ng kanilang edukasiyon. Tuluyan ang imigrasiyong ito hanggang sa dekadang 1920 at 1930. Noong 1930, dumating sa Hawaii ang 110,000 Pilipino at sa pangunahing lupang Estados Unidos ang 40,000—ang karamihan ay pumunta sa California, Oregon at Washington.

    Ang henerasiyong ito ng mga Pilipino ay kabahagi ng ilang pangunahing grupo ng mga imigranteng manggagawa galing sa Asya para magtrabaho sa Kanlurang Amerika. Sa ilalim ng pananakop ng U.S., kinilala ng U.S. na "nationals" ang mga Pilipino. Dahil dito, mas malaya sila sa mga batas na ipinagbawal ng imigrasiyon sa ibang mga taga-Asya, katulad ng mga trabahador na Tsino at Hapon. Katulad ng mga na-unang henerasiyon na manggagawa sa Kanlurang Amerika, ang karamihan sa mga Pilipinong imigrante ay nagtrabaho sa larangang pangkamay, o sa mga industriyang mapagsamantala, tulad ng pagsasaka o pagawaan ng pagkaing de lata. Ibinabahagi ng mga manggagawang ito ang mas malaking paglilibot ng mga trabaho nasa Baybaying Kanluran—mula sa California hanggang sa Oregon, Washington at Alaska.

    Ang unang pagdating ng mga Pilipinong Alaskeros (base sa kung saan ang kanilang pagtatrabaho) sa mga kanariya sa Alaska, ay noong 1911. Noong dekadang 1920, sa larangan ng pagtatrabaho, hindi kasali ang mga ibang grupo ng mga Asyang imigrante dahil sa mga bagong batas na imigrasiyon. Pinalitan ng mga manggagawang Pilipino ang mga manggagawang Hapon. Noong una, pinalitan ng mga manggagawang Hapon ang mga manggagawang Tsino sa mga pagawaang de lata. Sa simula, ang mga kontratistang pang-trabaho naghandog sa mga manggagawa ng Tag-araw na pagdede-lata. Dahil galing sa kontratista ang suweldo ng mga manggagawa, maraming mga pang-aabuso, katiwalian, at mahirap na kalagayang pangtrabaho. Ang bunga nito’y ang pagkaka-isa nila sa unyon. Ang sistemang ito ay dumidepende sa paglalagay para magtamo ng trabaho. Kasangkot nito ang paboritismo. Dahil dito, ang mga kontratista at mga amo ay pinagsamantalan ang mga manggagawa.

    Madalas, ang mga nagdusang umaasa ay humarap sa kapootan ng mga puting-Amerikano na nagdulot ng karahasan sa mga imigrante, mga etnikong minorya, at sa mga mangagawang nagkaka-isa. Diniskrimina ng mga lokal na polisya at lokal na batas ang mga Pilipino at ang mga ibang grupo ng etnikong minorya. Para ituloy ang mababang pasahod at ituloy ang kanilang sariling puwersa, lumayo ang mga amo sa mga etnikong manggagawa at pinagbawal ang pagkaka-isa sa unyon. Mayroon herarkiyang base sa lahi, at pagbubukod ng etniko ang sistemang ganap sa pag-tatrabaho. Ang mga trabahador na puti ay ang pinakamahusay, habang ang mga trabahador na etnikong minorya ay nagdudusa sa napakahirap na kalagayan pangtrabaho. Maraming balakid ang mga manggagawang etnikong minorya. Ang situwasiyon dito naging kumplikado at lalong masama dahil sa Great Depression (1929). Dahil dito, nagumapaw ng maraming manggagawa— mamamayan at siya rin hindi-mamamayan— na walang trabaho, ang merkadong pangtrabaho. Lahat ng mga manggagawa ay naghahanap ng kaparehong trabaho.

    Ang bunga ng mga kalagayng pangtrabahong ito ay nagka-isa ang mga Pilipinong manggagawa para sa kanilang sariling kaligtasan at para sa pagpabuti ng kanilang kalagayang pangtrabaho. At saka, ibig nilang itaas ang kanilang suweldo sa pamamagitan na pagkaka-isa sa unyong pangtrabaho at saka sa lipunang "mutual aid" ng Kanlurang Baybayin. Sa Seattle noong 1933, itinatag ng mga Alaskero ang Filipino Labor Union. Binago nila ang kanilang pangalan sa "Cannery Workers' and Farm Laborers' Union, Local 18257”—bahagi ng American Federation of Labor. Isa ng unang layunin ng unyong ito ay paalisin ang sistema ng kontratistang pangtrabaho at magka-isa ang mga trabahador sa kanariya at industriang pagsasaka para magkasamang magkasundo sa kanilang mga amo, para sa mas mataas na sahod at mas mabuting kalagayang pang-trabaho.


Back to top

Follow Us:

Twitter Flickr